Neko♥speacial – Nekosecret feat. Inumimi

            “หนูโด…  นั่นแหละ…”

            “คุณพยอนต่าง…  หาก…” 

            ทั้งคู่หยุดสายตาไว้ที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย  ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรแต่ตอนนี้คุณพยอนกลับรู้สึกว่าเหมือนกับว่าต้องการดื่มน้ำอัดลมหวานๆสักหลายๆอึก  เช่นเดียวกับคุณหนูน้อยที่มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในจิตใจ

            ความคิดที่เป็นดังบานประตูที่ขึ้นชื่อว่า  ‘ความอยากรู้อยากเห็น’

            นิ้วเล็กผลุบหายเข้าไปในปากของอีกคนก่อนจะกดแช่ไว้ในนั้นจรสัมผัสได้ถึงความอุ่นซึ่งคุณพยอนเองก็ไม่ได้มีท่าทีตกใจหรือวาดกลัวใด  กลับยอมห่อปากให้อีกฝ่ายขยับนิ้วเข้าออกที่ปากตนตามใจชอบ

            คยองซูแตะนิ้วที่กลางลิ้นอีกคนสร้างเสียงครางแผ่วเบาจากลำคอ  ดวงตากลมจ้องมองตามริมฝีปากของลูกแมวน้อย  เขาสนุก  เขาพอใจ  และเขารู้สึกดี…  ขยับนิ้วเข้าออกอย่างเนิบนาบตามความรู้สึก  คุณพยอนปรือตาอย่างเลื่อนลอยปล่อยให้อีกฝ่ายละเลงนิ้วเพลิดเพลินตามใจชอบ

            “อือ…”  จวบจนพอใจคุณหนูตัวเล็กก็ดันนิ้วออกจากริมฝีปากบางส่งผลให้ร่างของคุณพยอนหอบหนัก  เหนื่อยแต่มันรู้สึกดี  สองความคิดวิ่งตีสวนกันไปมา

            และแน่นอนว่าความคิดที่สองมักจะชนะเสมอ…

            สะโพกเล็กถดตัวลงไปนั่งทับกลางลำตัวของอีกคน  คว้าฝ่ามือขาวขึ้นมาแนบแก้มก่อนจะเอนหัวซบ  ส่งสายตาหวานทอดมองอีกคนคล้ายลูกแมวน้อยที่อ้อนต้องการให้เจ้าของมาเล่นกับตัว

            “งื้อ…  เมี้ยว~”  ครางอ้อนแล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปาก  คยองซูไล่มองลิ้นเล็กๆที่กำลังแลบเลียนิ้วเขาทีละนิ้วทีละนิ้วอย่างเชื่องช้า  แล้วลมหายใจก็ตะสุดเมื่อสะโพกที่กำลังนั่งทับไอ้นั่นของเขาอยู่เริ่มเคลื่อนไหว

            “อึก…  คุณพยอน” 

            “คุณพยอนรักหนูโด  หนูโดใจดี  เหมียว~”  คยองซูกัดกรามแน่นสายตาของเขาเลื่อนต่ำตามมือเรียวของแมวน้อยที่ชักนำฝ่ามือของเขาไป  ลูบคอ  แอ่งไหปลาร้าสวยและจุดสุดท้าย

            ที่ติ่งไตเม็ดงาม

            มันชูชันรับสัมผัสนิ้วของเขาอย่างเต็มที่  เหมือนดอกไม้ที่รอให้หมู่มวลผึ้งมาดอมดม 

            ปลายนิ้วชี้ของเขาถูกคุณพยอนจับให้กดนวดลงไปบนติ่งไตนั้น  คลึงวนไปมาจนรู้สึกว่าเส้นเลือดในกายแล่นพล่านขนาดไหน

            “อือ…  หนูโด…  เหมียว~  อือ~”   บวกกับเสียงครางหวานกับการเคลื่อนไหวเสียดสีของสะโพกงอนด้วยแล้วบอกได้เลยว่าตอนนี้ความอดทนของคยองซูลดต่ำจนเกือบถึงขีดสุด

            “คุณพยอน…  อื้อ…”  แน่นอนว่าคุณพยอนรู้ดี  บอกแล้วไงว่าคุณพยอนน่ะโตแล้ว  เห็นสีหน้าอัดอั้นแบบนั้นของคุณหนูข้างบ้านทำไมคุณพยอนคนเก่งจะไม่รู้  แต่มันก็ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนนะ  คุณพยอนไม่ยอมเจ็บคนเดียวหรอก

            “หนูโด…  เล่น  มาเล่นกันเถอะ  มาเล่นกับคุณพยอนนะ…”  คุณพยอนถอยตัวลงไปนั่งที่ปลายเท้าและยื่นมือให้คยองซูจับลุกขึ้นนั่ง  แม้จะงงๆแต่ด้วยอารมณ์ที่มีมากกว่าเกตุผลและสติสัมปชัญญะทำให้คุณหนูตาโตยื่นมือให้อีกฝ่ายจับพยุงโดยไม่ต้องคิด

            “มาเล่นกันนะ…  เมี้ยว~”  คุณพยอนยิ้มตาหวานและโน้มไปจุมพิตอีกฝ่ายช้าๆ 

            เหมือนเหตุการณ์เดจาวูแต่ไม่มีฝ่ายใดทักท้วง  ต่างมอบความหวานให้กันอย่างไม่รู้เบื่อ

            เมื่อปากได้ทำหน้าที่ของมันแล้ว  ฝ่ามือทั้งสองคู่ก็ไม่ยอมแพ้ที่จะเร่งปลดเปลื้องเสื้อผ้าให้หลุดออกจากตัวอีกฝ่าย  ไม่นานทั้งคู่ก็อยู่ในสภาพที่ไม่ต่างกัน  ผิวขาวราวกับหิมะของทั้งสองทำให้ดูเหมือนเป็นเทวดาองค์น้อยๆ  ขาดก็แต่วิธีที่ทำให้เทวดาทั้งสองกลับคืนสู่สวรรค์เท่านั้นล่ะ…

            ผละตัวออกมานั่งมองหน้ากันชั่วครู่ก่อนที่คุณพยอนจะเป็นฝ่ายโน้มตัวลงไปใช้ลิ้นเลียติ่งไตของคนตรงหน้า  เขี้ยวเล็กขบเม้มจนคยองซูครางฮืออย่างพอใจ  แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้  ริมฝีปากอิ่มกดจูบลงบนท้ายทอยขาวสร้างรอยสีแดงช้ำไปทั่ว

           

            “อ๊ะ…  /  อ๊ะ…”  สะดุ้งจนตัวโยนทั้งคู่เมื่อฝ่ามือเลื่อนไปจับสิ่งหวงห้าม  ก่อนจะปรือมองกันโดยมิได้นัดหมาย

            “อ๊ะ…”

            เมื่อฝ่ายใดขยับอีกฝ่ายก็ไม่ยอมที่จะทำตาม 

            “อ๊ะ…” 

            ทั้งลูบ  ทั้งคลำ  ทั้งชัก  ทั้งเค้น

“อ๊ะ…”

และยกยิ้มอย่างไร้สาเหตุ 

“อ๊ะ…”

จะว่ายังไงดีล่ะ

 …ตอนนี้เทวดาทั้งสองคงคลำหากลับสู่สวนสวรรค์เจอแล้วล่ะมั้ง

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าอย่าฝากปลาย่างไว้กับแมว 

เอ๊ะ!

หรืออย่าฝากแมวไว้กับปลาย่างกันแน่นะ 

เอาเป็นว่าควรเฝ้าไว้ให้ดีละกัน  J