กระซิบบอกอีกคนเสียงแผ่ว
สองมือค่อยๆกวักน้ำขึ้นมารดผิวขาวลื่นตรงหน้า ค่อยๆลูบผ่านไหปลาร้าคู่สวยสู่หน้าอกบาง ความนุ่มลื่นของผิวทำให้เจ้านายหนุ่มใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น
“อ๊ะ…”
เสียงครางหวานจากคุณพยอนตัวน้อยทำให้ชานยอลต้องกลั้นใจอย่างหนัก
เขากวักน้ำขึ้นมารดรินบนผิวอีกคนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ลูบไล้แผ่นอกบางผ่านตุ่มไตสีสวยที่ล่อตาล่อใจให้ก้มลงไปลิ้มลอง เอื้อมมือไปกดหัวปั๊มของสบู่ยี่ห้อดังก่อนจะนำมาแปะลงบนผิวของร่างเล็ก
ค่อยๆบรรจงลูบไล้ลงบนผิวขาวอย่างตั้งใจ
“อ๊ะ… อื้อ… เจ้านาย…”
เงยหน้าสบตาอีกคนที่ลืมตามองเขาตาหวานเชื่อม แก้มสองข้างแดงจัดเพราะไออุ่นของน้ำ
สองแขนเล็กที่เปื้อนสบู่ยกขึ้นมาโอบรอบคอของผู้เป็นนายพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
“หืม…? แบบนี้ฉันก็เปื้อนหมดนะ” บอกอีกคนเมื่อเห็นว่าเสื้อที่สวมเริ่มเปียกแฉะจากเจ้าตัวเล็กแต่คุณพยอนตัวน้อยก็ไม่ได้สนใจกลับยื่นหน้าเข้ามาจนปลายจมูกแทบชิด
“คุณพยอน… อยากจูบฮะ จุ๊บ!”
ไม่ว่าเปล่าเจ้าตัวเล็กยังกดปากแดงๆลงบนปากเขาดังจุ๊บแล้วผละออกไปยิ้มหวานเชื่อมทำให้ชานยอลเบิกตาโตแทบถลนเพราะความตกใจ
นี่เขา…
กำลังถูกแมวยั่ว(?)
“คะ… คุณพยอน”
“คุณพยอนอยากจูบ คุณพยอน… เมี้ยว~ รู้สึกแปลกๆ งื้ออออ” ซบหน้าลงบนอกกว้างพลางถูไปถูมาจนเสื้อเชิ้ตที่สวมอยู่ของเจ้านายเปียกชุ่ม
“คุณพยอน… เป็นอะไรไป” แม้จะตกใจที่อยู่ๆอีกคนก็มาบอกว่าอยากจูบแต่ด้วยความเป็นห่วงอาการแปลกๆของลูกแมวน้อยมากกว่าจึงทำให้ชานยอลรีบถามออกไป
“เมี้ยว~ คุณพยอนไม่รู้… เวลาเจ้านายทำแบบนี้…” ผละตัวออกพลางบอกอีกคนที่ตั้งใจฟังจนคิ้วขมวด มือเล็กรวบข้อมือของเจ้านายไปวางบนแผ่นอกตัวเอง
“…”
“เวลาเจ้านายลูบแบบนี้… อ๊ะ”
ชานยอลมองตามมือที่ถูกเจ้าตัวเล็กคว้าไปลูบลงบนแผ่นอกของตัวเอง
ลอบกลืนน้ำลายลงคอหนืดๆเมื่อเสียงครางหวานดังขึ้นยามที่มือเขาแตะลงบนผิวนุ่มลื่น
“อึก…”
“เวลาที่เจ้านายสะกิดโดน… เมี้ยว อ๊ะ
อ๊ะ อ๊า” แหงนหน้าครางลั่นยามที่ตัวเองบังคับให้ฝ่ามือร้อนแตะลงบนตุ่มไตสีชมพูทั้งสองข้าง กดน้ำหนักให้หัวแม่มือบดขยี้ลงบนปลายยอด ผิวขาวแดงเถือกไปทั้งตัวเพราะความร้อนจากไอน้ำผสมผสานกับความรุ่มร้อนจากภายใน ชานยอลมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นรัว เขาอยากจะลองสัมผัส อยากจะลิ้มรสหวานจากตัวอีกคน
อยากจะกดจูบลงบนปากแดงๆที่ถูกขบเม้มด้วยเขี้ยวเล็กๆนั่นจนแทบทนไม่ไหว
“เจ้านายจูบ จูบนะ
จูบคุณพยอนหน่อยนะฮะ” เลื่อนฝ่ามือหนาให้ขึ้นมากอบกุมแก้มขาวของตัวเอง เอียงซบพลางลอบช้อนสายตาหวานมองอีกคนให้ป้อนจูบหวานๆให้แก่ตน
ไม่รอช้าดวงตาคู่สวยก็ต้องหลับพริ้มเมื่อผู้เป็นนายเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ แตะริมฝีปากหยอกเหย้าคลอเคลียกันไม่ห่าง
จุมพิตหวานๆเพื่อตอบสนองความต้องการตัวเองและของลูกแมวน้อยทำให้ชานยอลแทบสิ้นสติ
“อึก… แฮก” หอบหายใจระรัวยามผละริมฝีปากออกจากกัน
ชานยอลลูบใบหน้าหวานที่ชื้นไปทั้งเม็ดเหงื่อและน้ำร้อน
เขาแย้มยิ้มอ่อนโยนให้คนตรงหน้าที่ยังไม่หายเหนื่อยจากจุมพิตเมื่อครู่
“อาบน้ำต่อเถอะนะคนดี เดี๋ยวจะไม่สบาย” เสียงทุ้มบอกกับอีกคนเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวเล็กแช่น้ำมานานแล้ว ค่อยๆปล่อยมือออกจากการถูกกอบกุม
ปาร์คชานยอลกำลังคิดว่าควรพาตัวเองออกจากห้องน้ำให้เร็วไว เขาควรออกไปหาที่สงบๆเพื่อปลดปล่อยความต้องการที่รุ่มร้อนภายในตัว แต่ความคิดนั้นก็ต้องหยุดชะงักอีกครั้งเมื่อเจ้าลูกแมวช่างยั่วไม่ยอมปล่อยมือเขาออกไปง่ายๆ ร่างเล็กจับข้อมือเขาไว้แน่นไม่ยอมให้เขาออกไปจากห้องน้ำ
“ไม่… ไม่อาววว เจ้านายอย่าพึ่งไป”
“คุณพยอนเป็นอะไรไปหื้ม?” บอกกับเจ้าแมวน้อยที่ก้มหน้าก้มหน้ายื้อแขนเขาไว้สุดพลัง
เชยคางมนขึ้นมาสบตากับตัวเองที่มองกลับด้วยความสงสัย เมื่อได้สบตากันชานยอลต้องผงะด้วยความตกใจที่เห็นดวงตาคู่สวยของอีกคนมีน้ำคลอคล้ายจะร้องไห้
“เจ้านาย… คุณพยอนแย่แล้ว…” เจ้าตัวเล็กพูดเสียงสั่น ดวงตาคู่สวยสั่นระริกอย่างน่าสงสารพาลให้ชานยอลต้องรีบดึงร่างของเจ้าแมวน้อยเข้ามากอดแนบอก
“คุณพยอนเป็นอะไรไป เด็กดี… ไม่เอาไม่ร้องนะ”
ปลอบประโลมให้อีกฝ่ายไม่ร้องไห้
เขาเองก็ตกใจที่จู่ๆเจ้าแมวน้อยก็เกิดงอแงกะทันหัน หรือที่เพราะเขาจูบเมื่อกี้กันนะ โถ่
ปาร์คชานยอล
นายทำร้ายลูกแมวตัวเองได้ยังไง
“ฮึก… แย่แล้ว คุณพยอนแย่แล้ว เจ้านะ… นาย” สะอื้นออกมาอย่างน่าสงสารทำให้ชานยอลรีบกระชับกอดอีกคนไว้แน่น
“แย่อะไร? คุณพยอนเป็นอะไรบอกฉันสิ”
“คุณพยอน… ฮึก คุณพยอนรู้สึกแปลกๆ” คิ้วหนาเลิกขึ้นด้วยความสงสัย
ผละตัวออกจากเจ้าแมวน้อยเพื่อมองหน้าอีกฝ่ายชัดๆ รู้สึก…? แปลกๆ…?
“รู้สึกอะไร ไหนพูดมาสิ”
“ฮึก…”
สั่นหน้าไปมาราวกับจะบอกเจ้านายว่าไม่กล้าพูด ท่าทีแบบนั้นทำให้อีกฝ่ายยิ่งร้อนใจไปใหญ่
“บอกมาสิครับเด็กน้อย”
“เจ้านายห้ามรัง… ฮึก เกียจคุณพยอนนะฮะ อย่าเอา… เมี้ยว~ คุณพยอนไปทิ้ง
ฮึก”
คำพูดอ้อนอย่างน่าสงสารทำให้ชานยอลเริ่มทำตัวไม่ถูกแต่ก็ยังใจดีสู้เสือยิ้มอ่อนโยนให้อีกฝ่าย พลางกระซิบบอกเบาๆ
“ไม่เอาไปทิ้งแน่นอน ฉันมีแค่คุณพยอนและคุณพยอนก็มีแค่ฉัน ฉันขาดคุณพยอนไปไม่ได้หรอก”
เมื่อได้ยินแบบนั้นเจ้าตัวเล็กก็พยักหน้าหงึกหงักยิ้มออกมาบางๆ ก่อนค่อยๆถอยตัวลงจากตักอีกคนไปอีกฝั่งของอ่าง
“เจ้านายคุณพยอน…. คุณพยอนเป็นอะไรไม่รู้ตรงนี้มัน…”
ลุกขึ้นยืนเหนือน้ำเผยให้เห็นรูปร่างบอบบางน่าทะนุถนอม
“มัน…” ปาร์คชานยอลไล่สายตาตามมือของเจ้าตัวเล็กที่เลื่อนไปจับจุดเกิดเหตุของอาการแปลกๆแล้วก็ต้องเบิกตาโตกว้าง
ไม่ได้ตกใจเพราะมือบางที่กำลังขยำลงบนขอบกางเกงขาสั้นสีแดงที่เปียกแนบลู่ไปกับผิวกาย แต่ที่ตกใจเพราะอะไรๆที่อยู่ในนั้นมัน…
“ฮึก… คุณพยอน… ”
“…” <<<
ช็อค
“คุณพยอนจะตายไหมฮะ”
คุณพยอนน่ะไม่ตายหรอก แต่ปาร์คชานยอลต่างหากที่กำลังจะตาย…
.
.
.
ตายเพราะไอ้อะไรๆที่กำลังนูนขึ้นมาของคุณพยอน
จบละ :P
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น