“ถอดเสื้อผ้าออกสิ
ข้าอยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าเป็นเด็กผู้ชายแน่รึเปล่า…”
ใบหน้ากลมพยักหน้าลงอย่างรับรู้ ถ้าอยากให้คุณสุนัขตัวใหญ่เล่นด้วย คุณหนูโดก็ต้องพิสูจน์ มือเล็กเลื่อนลงไปจับชายเสื้อยืดสีเหลืองอ่อนที่ใส่อยู่แล้วค่อยๆถอดออกจากร่างกายปรากฎผิวขาวสว่างที่ทำให้คนมองใจหวิว
“หนูโดถอดเสื้อแล้วต้องทำยังไงต่อฮะ” เอียงคอถามกลับไปด้วยความสงสัยเพราะสุนัขขนดำไม่ได้สั่งให้เขาทำอะไรต่อเลยแถมยังยืนมองเฉยๆอีกต่างหาก คุณจงอินกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงคอ ดวงตาเฉียบคมจ้องมองแผ่นอกขาวอย่างไม่วางตา
ไม่ใช่ไม่รู้ว่าพวกคุณหนูจะไม่ค่อยโดนแดดแต่คุณหมาใหญ่ไม่คิดว่าผิวของคุณหนูตัวน้อยจะขาวผ่องดุจหิมะแบบนี้ต่างหาก ไหนจะจุดเล็กๆที่อมชมพูชวนสัมผัส น่าแตะลิ้นลงไปชิมว่าจะหอมหวานเหมือนรสชาติของนมที่เจ้านายเทให้กินทุกเช้าหรือไม่
หมับ!
“โจงงงง หนูโดต้องทำอะไรอีก…” สองมือป้อมจับเข้าที่แก้มสากโดยที่ไม่ทันให้เจ้าของรู้ตัว คนตัวเล็กยื่นใบหน้าใสเข้ามาใกล้เสียจนจงอินเห็นแววตาที่แอบดื้อรั้นภายใต้ดวงตากลมนั่นชัดเจน มือของคุณหนูน้อยก็นิ่มยิ่งกว่าหมอนใบโตใดๆ นิ่มเสียจนคุณสุนัขที่ไม่ชอบให้ใครเล่นผมก็อยากให้เจ้าเปี๊ยกนี่ลูบผมเขาไปตลอดทั้งคืน
“ถอดเสื้อแล้ว… ก็ถอดกางเกงสิคุณหนู” เสียงทุ้มกระซิบบอกทำให้คุณหนูน้อยถึงกับขมวดคิ้ว นี่หนูต้องถอดกางเกงด้วยเหรอ
“ต้องถะ… ถอดด้วยเหรอโจง” เสียงสั่นจนคุณหมาป่าขี้แกล้งหลุดขำ กลัวก็ยังจะกลัวแล้วจะมาเล่นกับข้า กล้าไปมั้งคุณหนูน้อย
“ถอดสิ เจ้าไม่อยากเล่นกับข้าเหรอไง” เพราะคำพูดที่ดูอ่อนลงทำให้คุณหนูขี้กลัวคล้อยตาม
ใบหน้ากลมพยักหน้าเป็นการตกลงแล้วค่อยๆถอดกางเกงขาสั้นที่สวมอยู่ออก
จังหวะที่คนตัวเล็กมัวแต่สนใจกับการถอดกางเกง จงอินก็ได้โอกาสสูดดมเรือนผมหอมของเจ้าตัวไปด้วย กลิ่นแชมพูเด็กที่ไม่ฉุนจนแสบจมูก กลิ่นเหมือนผลไม้หอมๆที่น่ากัดน่าชิม แถมยังได้สูดดมความหอมของผิวแก้มใสที่ลอยเฉียดผ่านใบหน้าไปมา หอมจนหลับตาพริ้ม…
หมาฟินครับ…
“หนูโดถอดเสร็จแล้วฮะ” ลืมตาแทบไม่ทันเมื่อได้ยินประโยคต่อมาของคุณหนูน้อย หมาดำรีบเหลือบมองลงต่ำทันทีอย่างไม่ต้องคิด
แปร๊ง!
กระป๋องเป๊ปซี่หลุดมือไปตอนไหนไม่รู้แต่ที่รู้คือความขาวมันกระแทกตา
ทำเอาเลือดแทบพุ่งนี่พูดเลย!
ขาอ่อนขาวตัดกับกางเกงชั้นในสีฟ้าอ่อน อื้อหือ!
นี่อย่าให้ข้าพูดอะไรอีกเลยนะ
ข้าจะไม่ไหวแล้ว
อะไรมันจะขาวได้ขนาดนั้น อย่างกับเนื้อสวรรค์ชั้นดี ขาอ่อนขาวๆนี่ถ้าจับแล้วมันจะนิ่มได้ขนาดไหนนะ
“โจงงงงงงง งื้ออออ
อย่ามองนานสิ ทีนี้โจงเล่นกับหนูโดได้แล้วใช่ไหมฮะ จะเล่นกับหนูโดแล้วใช่ไหม”
“อืม…” ไม่ได้สนใจฟังอะไรทั้งสิ้นเพราะตอนนี้คุณหมาเขื่องอยากจะสัมผัสเนื้อสวรรค์สีขาวนวลตรงหน้ามากกว่า มือใหญ่ผลักคุณหนูตัวน้อยลงไปนอนบนพื้นพร้อมขึ้นคร่อมทับทันทีทำเอาคนตัวเล็กร้องเสียงหลงเพราะตกใจ
“อ๊ะ!!! โจงจะทำอะไร อ๊ะ
อย่าจับนะ อ๊ะ อ๊ะ” ลูบไล้ไปมาบริเวณโคนเนื้อขาที่นิ่มอย่างใจคิด บีบเค้นใกล้จุดสัมผัสภายใต้กางเกงชั้นในตัวเล็กจนคนใต้ร่างสะบัดหัวไปมาเพราะความเสียว
“ยังพิสูจน์ไม่เสร็จเลยนะ …เจ้าไม่อยากเล่นกับข้าเหรอไง” ก้มกระซิบหยอกเย้าอีกคนด้วยถ้อยเสียงอ่อน เขี้ยวงามที่แสนภูมิใจกดฝังเข้ากับลำคอขาวแผ่วเบา
พร้อมกดเม้มจนอีกฝ่ายรู้สึกเสียวซ่าน
“นี่ก็ยังพิสูจน์อยู่หระ… เหรอฮะ” ปากอิ่มขยับถามอย่างช่างเจรจา พิสูจน์อะไรกันนะ ทำไมข้างในมันร้อนไปหมดแบบนี้…
“…ใช่ ยังเหลืออีกหลายขั้นตอนเลยคุณหนูน้อย” ถ้าเปรียบลำคอคนตรงหน้าเป็นเหมือนกระดูกหนึ่งชิ้น คงเป็นกระดูกที่มีรสชาติหวานหอมที่สุดตราบเท่าที่อายุสิบห้าปีของลาบราดอร์
รีทรีฟเวอร์ขนดำอย่างเขาเคยกินมา
เล็มเลียไปทั่วทุกซอกไม่ว่าจะเป็นกกหู
สันกราม หรือไหปลาร้าจวบจนแผ่นอกขาวที่กระเพื่อมขึ้นลงเพราะแรงส่งอารมณ์ที่มอบให้ผ่านลิ้นชื้นๆ
“งะ… งั้น หนูโดยอม
ยอมหมด…เลย” สิ้นประโยคสุดท้ายเสียงใสที่พระเจ้าประทานให้ก็ถูกหมาป่าเจ้าเล่ห์ริบรอนไปด้วยจุมพิตหวานๆ
ดูดดึงเคล้าคลอคนตัวเล็กกว่าที่ไม่เคยประสาจนแทบหมดลมหายใจ
เสียงสัมผัสดังไปทั่วห้องครัวแต่เหมือนว่าคุณหมาขนสวยจะไม่สนอะไรอีกแล้ว ฝ่ามือหยาบที่กร้านกว่าคนตัวเล็กมากนักถึงได้เลื่อนไปวางทับซ้อนบนของต้องห้ามของอีกคนแบบนั้น
“อะ… อื้อ” สะดุ้งจนตัวโยนเมื่อรับรู้ได้ถึงการลูบไล้ไปทั่วกลางตัว นิ้วมือร้อนที่กดนวดจนคุณหนูน้อยออกอาการหายใจไม่ทั่วท้องแต่จะให้ร้องเสียงดังก็ไม่ได้เพราะลิ้นชื้นของอีกฝ่ายยังไม่ละออกไปจากโพรงปากของเขาเลย ยิ่งทำให้คุณจงอินรู้สึกสนุกมากขึ้นไปอีก
“อื้อ อื้อ…
อ๊ะ อื้อ…” เมื่อได้รับอิสระให้มีโอกาสกอบโกยอากาศหายใจ แผ่นหลังเล็กก็ต้องรีบกระเด้งตัวลอยเมื่ออีกคนก้มลงไปใช้อวัยวะในปากแทนมือเจ้าเล่ห์คู่นั้น สองลำแขนเล็กวางแนบกับพื้นค้ำร่างของเจ้าของที่ลุกขึ้นมานั่ง หัวทุยสะบัดไปมายามที่ลิ้นของอีกคนเลียมาจนสุดปลายของกึ่งกลาง
จิกนิ้วทั้งสิบลงกับพื้นข่วนเป็นแนวยาวยามที่หมาป่าใจร้ายแกล้งละเลงลิ้นไปทั่วผ้าสีอ่อนที่ปิดกั้นสิ่งสำคัญไว้อยู่
“โจงงงงง หนูโด…
อ๊ะ ไม่… มันทรมาณจัง… อ๊ะ ทรมาณจังโจงงงง อื้ออออ” ทรมานเหมือนข้างในจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ทรมานจนแทบตั้งรับไม่ไหว…
เมื่อได้ยินแบบนั้นหมาดำก็ไม่รอช้าที่จะปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมอยู่ กางเกงขาสั้นสีดำที่ใส่อยู่ถูกถอดแล้วเขวี้ยงออกไปอย่างไม่ได้สนใจ เหลือเพียงชั้นในสีขาวสีใส่อยู่เท่านั้น
หางยาวสีดำสะบัดไปมาพลางเอื้อมมือไปจับมือของเจ้าตัวเล็กที่นอนแผ่หอบหายใจรัวมาสัมผัสเข้าที่แกนกายตัวเอง
“ถ้าเจ้าอยากหายทรมาน งั้นเจ้าก็ช่วยข้าให้เหมือนกับที่ข้าช่วยเจ้าสิ แล้วข้าจะทำให้เจ้าหายทรมานเอง” เพราะสติที่ไม่สมประกอบเมื่อได้ยินอีกฝ่ายบอกว่าจะช่วยให้ตัวเองหลุดพ้นจากความทรมาน
คุณหนูตัวน้อยเลยไม่รีรอที่จะเอื้อมมือไปลูบไล้สิ่งที่เหมือนตัวเองแล้วฝังหน้าเข้าไปขบเม้มมัน
“ดีมาก…” ครางเสียงต่ำยามที่คุณหนูหัวไวสัมผัสได้ถูกจุด แหงนหน้าระบายอารมณ์ที่ดิ่งขึ้นสูงยามที่เจ้าตัวเล็กกัดเนื้อเขาผ่านเนื้อผ้า ผ่อนลมหายใจเสียงดังยามที่อีกฝ่ายเล็มเลียจนแถบกระสัน
“อืม…”
“อ๊ะ”
ไม่มีใครยอมรามือก่อน
หมาป่าเจ้าเล่ห์ปรนเปรอด้วยฝ่ามือที่ช่ำชองผิดกับลูกแกะตัวน้อยที่ใช้ปลายลิ้นหยอกเย้า
เรียกเสียงครางและอารมณ์ร้อนไปทั่วห้องครัวที่ไม่มีใคร…
รึเปล่านะ…?
ปัง ปัง!
“คุณหนู คุณหนู!! อยู่ข้างในรึเปล่าคะ คุณหนู!!!!!”
อ่า…
เหมือนจะมีแขกไม่ได้รับเชิญซะแล้วล่ะ…
หมดยกนี้ ไว้พิสูจน์อีกทีคราวหน้านะคุณหนูน้อย…
จบละ :P
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น