“เมี้ยว~… แผล่บ…”
“อืม… เฮ้ย!!”
เสียงอุทานดังลั่นท่ามกลางความเงียบภายในห้องนอนห้องใหญ่ ชานยอลสะดุ้งตื่นพร้อมดวงตาที่เบิกกว้างจนแทบถลน มือหนารีบลนลานคลำหาโคมไฟหัวเตียง
เหงื่อกาฬไหลไปท่วมร่างอย่างกับเจอฝันร้ายและเมื่อปลายนิ้วแตะเข้าที่ปุ่มสวิตซ์ไฟได้ห้องทั้งห้องก็สว่างทันตา
และภาพที่เห็นก็ทำคุณชายปาร์คแทบช็อค!
“เมี้ยว~”
ภาพของคุณลูกแมวตัวน้อยที่นั่งคร่อมทับอยู่กลางลำตัว
ดวงตาเรียวปรือตาฉ่ำมองมาพร้อมเอียงคอน้อยๆที่สำคัญใบหน้ากลมแก้มยุ้ยนั่นยังห่างจากเป้ากางเกงเขาไม่ถึงคืบ!
“เมี้ยว~”
“คะ… คุณพยอน” แทบหาเสียงตัวเองเปล่งออกจากลำคอไม่เจอ ชานยอลไม่รู้ว่าเขาควรจะพูดว่าอะไรดี เขากำลังนอน
ใช่!
กำลังนอนแล้วอยู่ดีๆก็ต้องตื่นมาเพราะเจ้าตัวเล็กข้างกายร้องครางอยู่ตลอดแถมหนักที่สุดก็เพราะสัมผัสเย็นๆบริเวณเป้ากางเกงนี่แหละ!
แรกๆก็ไม่ได้เอะใจอะไรพอสัมผัสเย็นๆมันเริ่มคืบคลานหนักเข้าเรื่อยๆ จากแตะเป็นเลีย จากเลียเป็นดูดดึง ทำเอาร่างทั้งร่างขนลุกโชนตื่นมาอย่างช่วยไม่ได้
“เมี้ยว~ เจ้านาย…” แมวน้อยเรียกเสียงอ่อน
ปรือดวงตาฉ่ำมองมาที่ชานยอลอย่างซ่อนความหมาย
เจ้าตัวเล็กค่อยๆสาวเท้าคลานเข้ามาหาจนใบหน้าอยู่ใกล้กับใบหน้าหล่อของผู้เป็นนายก่อนซุกแอบเข้าพิงกับอกแกร่งอย่างต้องการความอบอุ่น
“ทำไมคุณพยอนยังไม่นอนอีก หืม?”
เสียงทุ้มเอ่ยถามออกไปพลางดันตัวของแมวน้อยออกมาเผชิญหน้าเพื่อหาคำตอบ นี่มันก็ปาไปเกือบเที่ยงคืนแล้ว ปกติเจ้าลูกแมวของเขาหลับไม่เกินสี่ทุ่มด้วยซ้ำแต่ทำไมวันนี้กลับไม่ยอมนอนแถมยังร้องเหมียวๆครวญครางทั้งคืน
“คุณพยอนนอนไม่หลับ เหมียว~”
“คุณพยอนดื่มนมอุ่นๆเอาไหมจะได้นอนหลับ ดะ…
เดี๋ยวฉันไปอุ่นนมให้” สองมือรีบยกตัวของผู้ก่อกวนออกจากตัวก่อนจะเตรียมก้าวลงจากเตียงทันทีที่ได้รับคำตอบจากแมวแสบ ตอนนี้เขาอยากจะนอนเต็มทีแล้ว ร่างกายที่สั่งสมความเหนื่อยจากการทำงานทำให้เขาต้องการการชาร์ตพลังจากเตียงนุ่มๆและฝันดีมากกว่าสิ่งอื่นใด
“ไม่เอาคุณพยอนไม่อยากดื่มนม”
และดูเหมือนว่าเจ้าตัวน้อยจะไม่ยอมปล่อยให้คุณเจ้านายลุกออกจากเตียงไปง่ายๆ คุณพยอนเลยออกแรงกอดดึงเจ้านายอย่างแรงจนชานยอลถึงกับเซหล่นลงเตียงเหมือนเดิมและมันก็ทำให้แมวน้อยได้จังหวะปีนขึ้นไปคร่อมทับไม่ให้อีกฝ่ายลุกหนีตนไปได้อีก ชานยอลเบิกตากว้างอย่างตกใจและแทบจะถลนลูกตาออกมานอกเบ้าเมื่อเห็นสิ่งที่ลูกแมวกำลังทำต่อไป
“คะ คุณ…พยอน!!!” ลมหายใจขาดหายไปเฮือกใหญ่ยามที่บั้นท้ายงอนเคลื่อนถูกับเป้ากางเกงเขาช้าๆ นี่ใครก็ได้บอกเขาทีว่าแมวเขาเป็นอะไรไป
ไอ้ใบหน้าหวานที่แหงนเคลิ้มเหมือนพึงพอใจนั่นคืออะไร
“เจ้านาย… คุณพยอนไม่ไหวแล้ว…”
เจ้าตัวเล็กกล่าวกับผู้เป็นนายอย่างไม่มีสติ ส่วนล่างยังไม่หยุดขับเคลื่อนใดๆทั้งสิ้น มันค่อยๆแนบสนิทเข้าหากัน
ค่อยๆถูไถไปมาอย่างช้าๆจนคุณพยอนรู้สึกได้ถึงแรงดุนดันที่ค่อยๆตั้งขยายใหญ่ขึ้นมาเรื่อยๆ
แมวน้อยเลยเปลี่ยนท่าจากการเคลื่อนขึ้นลงเป็นหมุนควงสะโพกแนบกับของเล่นของเจ้านายผ่านเนื้อกางเกงที่ยังไม่มีฝ่ายใดถอดด้วยอารมณ์เปี่ยมสุข
“อึก… คุณพยอน… เป็นอะ… ไร…” คนที่กำลังถูกเล้าโลม(?)อย่างไร้เดียงสาจากลูกแมวสก็อตทิช โฟลด์ช่างยั่วจนแทบสติหลุดพยายามอย่างยิ่งที่จะถามออกไปอย่างยากลำบาก เขากำลังจะทนไม่ไหวในไม่ช้านี้ และเขาต้องการคำตอบก่อนที่ทุกอย่างมันจะผิดพลาด
“ไม่รู้ คุณพยอนไม่รู้
เมี้ยว~ คุณพยอนอยาก อยาก…”
“…”
“ถอด” สิ้นประโยคร่างเล็กจึงผละตัวออกจากผู้เป็นนายทันที
มือน้อยกระชากเม็ดกระดุมของเสื้อนอนจนหลุดขาดแล้วเหวี่ยงมันออกจากตัวอย่างไม่สนใจว่ามันจะกระเด็นไปอยู่ส่วนไหนของห้อง
ชานยอลไม่มีสติแม้แต่จะเอ่ยห้ามการกระทำใดใด
เขาได้แค่ยันตัวลุกขึ้นนั่งมองเห็นกางเกงขายาวที่เขาเป็นคนสวมให้เจ้าตัวเล็กเองถูกเท้าน้อยๆนั่นเตะลงจากเตียง เขามองเห็นกางเกงชั้นในที่ถูกดึงร่นลงมาถึงข้อเท้า ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วจนเขาตั้งตัวไม่ทัน และเขาก็มองเห็น…
ส่วนปลายของแท่งสีสวยที่กำลังสั่นระริกและวาวไปด้วยน้ำใสเยิ้ม
“คุณพยอนอยากให้เจ้านาย…” แมวน้อยทรุดลงแล้วคลานเข่าเข้ามาหาผู้เป็นนายช้าๆ
เมื่อได้ระยะเหมาะสมเจ้าตัวเลยพลิกหันหลังหยิบยื่นบั้นท้ายงอนงามให้อีกฝ่ายได้เชยชม บั้นท้ายขาวๆที่ชานยอลเคยสัมผัสแล้วว่านิ่มลื่นมือแค่ไหน ตอนนี้มันกระดกโด่งโค้งเหมือนกับรออะไรบางอย่าง…
บางอย่างที่ว่าอาจจะเป็นมือของเขาที่กำลังถูกฝ่ามือน้อยเอื้อมไปแตะเข้ากับปากทางที่กำลังขมิบอย่างต้องการนั่นก็ได้…
“แตะ…”
แรงขมิบถี่ที่นิ้วมือสัมผัสโดนทำให้ชานยอลใจเต้นรัว มันถี่เสียจนเขาอยากสอดทุกอย่างของตัวเองลงไปในช่องรูเล็กๆนั่นอยากกระแทกเน้นๆให้เสียงครวญครางเหมียวๆของเจ้าแมวช่างยั่วนี่ดังไปทั่วห้องและทุกอย่างก็ได้ทำสมดั่งใจว่าเมื่อฝ่ามือน้อยที่บังคับเขาอยู่พยายามกดนิ้วกลางยาวของเขาเข้าไปในไปใจกลางช่องทางรักของตัวเอง
“สอด… อึก อ๊า!”
แม้จะมีเสียงอดกลั้นเพราะความจุกแต่คุณพยอนก็ยังคงดันนิ้วมือของเขาเข้าไปในโพรงอุ่นนั่นจนสุดข้อนิ้ว
ผนังนิ่มตอดรัดจนชานยอลปวดหนึบไปทั่วทั้งร่าง
แรงรัดถี่เหมือนเสียงหัวใจที่กำลังเต้นระรัวทั้งสองดวงกำลังประสานรวมกันเป็นหนึ่งเดียว
“ดึง… อ๊ะ อ๊ะ
และดัน… อึก เมี้ยว!!!” สองความต้องการต่อมาคือการดึงนิ้วออกและดันนิ้วเข้าจนสุด
คุณพยอนครางออกมาเสียงดังแม้แมวน้อยจะเป็นคนบังคับนิ้วของเขาก็ตามแต่ด้วยความที่เป็นครั้งแรกชานยอลเลยรู้ว่าลูกแมวของเขาคงเจ็บมากขนาดไหน สังเกตได้จากเรียวขาสองข้างนั่นสั่นระริกเสียน่าสงสาร
ร่างสูงเลยเอื้อมมือไปลูบหัวเจ้าตัวเล็กอย่างปลอบประโลม
“ไม่เป็นไรนะคุณพยอน ฉันจะทำให้เอง”
ตอนนี้ปาร์คชานยอลรู้แล้วล่ะว่าลูกแมวเขาเป็นอะไร…
คุณพยอนกำลังเป็นสัด!
เป็นสัดที่ว่านี่คืออาการของแมวเวลาที่อยากผสมพันธุ์หรือต้องการผสมพันธุ์
ซึ่งเขาก็ผิดเองที่ลืมคิดเรื่องนี้ไปว่าสักวันคุณพยอนก็ต้องผสมพันธุ์และเกิดอาการแบบนี้ อีกทั้งนี่มันก็ถึงฤดูใบไม้ผลิแล้ว เป็นฤดูติดสัดของแมว ให้ตายเขานี่… มันน่านัก
“งื้อ เมี้ยว~”
เมื่อได้ยินเจ้านายบอกมาแบบนั้นหัวทุยของแมวน้อยเลยผงกขึ้นลงอย่างว่าง่าย
เรียวแขนสองข้างวางค้ำลงแนบไปกับพื้นและกระดกส่วนก้นรองรับผู้เป็นนายกระแทกมาอย่างคล้ายจะบอกว่าไม่ต้องกลัวว่าตนจะเจ็บแต่อย่างไร แต่ชานยอลก็ไม่ยอมทำรุนแรงกับเจ้าตัวเล็กตามที่เจ้าตัวขอ
ร่างสูงค่อยๆดันนิ้วเข้าออกช้าๆเพื่อให้อีกฝ่ายปรับตัวได้
“เมี้ยว…~” เจ้าตัวเล็กครวญครางร้องหง่าวจนผู้เป็นนายทนไม่ไหวต้องใช้มืออีกข้างที่ว่างสอดเข้าไปเค้นคลึงกับจุดกึ่งกายของตัวเองเพื่อระบายอารมณ์วาบหวาม เสียงเต้นตุ้บๆที่ดังระรัวภายในตัวของลูกแมวทำให้ชานยอลคลั่ง เขาชอบ…
“อืม…”
“อ๊ะ อ่า…”
เสียงครางของสองร่างภายใต้แสงสีส้มของโคมไฟดังไปทั่วทั้งห้องด้วยมือสวรรค์ของผู้ชำนาญทางอย่างปาร์คชานยอลที่สอดนิ้วเข้าออกอย่างเพลิดเพลิน ยามใดที่ปลายนิ้วสะกิดโดนจุดกระสันเสียงแมวน้อยก็จะร้องเสียงหลงเฉกเช่น…
“เมี้ยว!!!” …แบบนี้
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าชานยอลชอบแค่ไหนยามที่กดย้ำเข้าไปที่จุดนั้นแล้วมองเห็นใบหน้าหวานสะบัดไปมากับผืนเตียงกว้าง
แก้มแดงปรั่งสองข้างพร้อมหยาดเหงื่อที่เกาะพราวไปทั่วใบหน้าใสเป็นเหมือนฟีโรโมนที่ขับออกมาให้คุณพยอนดูน่ามอง น่าแกล้ง และน่ารักมากกว่าเดิมจนเขาไม่สามารถบังคับนิ้วตัวเองให้แสดความรักด้วยการกดย้ำ…
“อ๊ะ!”
ย้ำ…
“อ๊ะ!!”
และย้ำ… ไปอีกหลายๆที
“เมี้ยว!! อ๊ะ เจ้านาย
อ๊ะ อ๊ะ อ๊า!!!”
จนคราบสีขาวพุ่งทะยานออกจากปลายแท่งสีสวยเปรอะไปทั่วเตียง
“แฮกๆ…” ชานยอลลูบหัวแมวน้อยที่นอนฟุบไปกับเตียงกว้างอย่างอ่อนล้า
เขาค่อยๆช้อนตัวคนตัวเล็กไว้ในอ้อมกอดแล้วจูบลงที่ขมับสองข้างอย่างรักใคร่
ใบหน้าหวานที่ปรือตามองทำให้ชานยอลรู้สึกผิดที่เขารู้ตัวช้าและทำให้คุณพยอนทรมานมาเป็นเวลานาน
“ขอโทษนะคุณพยอน นอนซะนะเด็กดี”
จุมพิตแผ่วเบาที่ริมฝีปากแดงแล้วจัดแจงวางอีกคนให้นอนในท่าที่ถูกต้องพลางดึงผ้าห่มมาห่อร่างเปลือยอย่างมิดชิด
ชานยอลตั้งใจว่าคืนนี้เขาคงต้องเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำให้เรียบร้อย เพราะลำพังแค่มือข้างเดียวมันไม่สามารถทำให้เขาไปถึงฝั่งฝันได้อย่างใจหมาย
แต่ขายาวที่กำลังก้าวลงจากเตียงกลับต้องหยุดชะงักเพราะแรงกอดรัดจากด้านหลัง
“ไม่ให้เจ้านายไป” คุณพยอนพูดเสียงอู้อี้เพราะใบหน้ากำลังซุกเข้ากับหลังผู้เป็นนายอยู่ สองแขนกอดแน่นเข้ากับเอวหนาอย่างไม่ยอม
“ฉันไปเข้าห้องน้ำแปปเดียวเดี๋ยวกลับมานะคุณพยอน”
พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบแม้ว่าจะปวดชาหนึบไปทั่วทั้งร่าง
ชานยอลสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วนับหนึ่งถึงสิบในใจอย่างยากลำบาก
“คุณพยอนรู้ เมี้ยว~”
“รู้ก็ปล่อยนะครับเด็กดี ฉันไปเข้าห้องน้ำแปปเดียวเดี๋ยวกลับมานะ”
ว่าพลางแกะมือปลาหมึกเล็กๆออกจากลำตัวแต่คราวนี้ยังไม่ทันที่จะก้าวขาร่างทั้งร่างก็เหมือนถูกแช่แข็งเมื่อประโยคถัดมาขอลูกแมวถูกพูดกรอกใส่หู
“คุณพยอนอยากเป็นของเจ้านาย…”
“คะ… คุณพยอน”
“คุณพยอนอยากให้ของเล่นของเจ้านาย…” ถือโอกาสตอนที่อีกฝ่ายนิ่งไปสอดมือเล็กเข้าไปกอบกุมของเล่นชิ้นโปรดไว้เต็มอุ้งมือแล้วลูบเบาๆ แล้วเลื่อนมือไปจับใบหน้าหล่อให้หันมาทางตน
“…”
“สอดเข้ามาในตัวคุณพยอนจัง…”
“…”
“ได้ไหมฮะ… เมี้ยว~”
เหมือนชานยอลจะเห็นหางยาวสีขาวสลับเทาสะบัดโบกไปมา เหมือนชานยอลจะแอบเห็นเขี้ยวเล็กผุดขึ้นพร้อมกับวงแหวนปีศาจ
แต่เหนือสิ่งอื่นใดเหมือนชานยอลจะเห็นว่าตัวเองกำลังโถมตัว…
ฟัดกับลูกแมวน้อยบนผืนเตียงกว้าง…
“แล้วคุณพยอนอยากเล่นรถไฟเหาะหรือรถบัมพ์ล่ะครับคนดี…” ก้มลงคลอเคลียกับใบหน้าใสที่ยังมีคราบหยดเหงื่ออารมณ์ติดอยู่อย่างโหยหา
ทั่วทุกพื้นที่ผิวทุกสัดส่วนบนเครื่องหน้าน้อยถูกเจ้าชายรูปงามจุมพิตไปแทบทั้งหมด
“คุณพยอนเลือกได้เหรอฮะเจ้านาย คิก~”
หัวเราะชอบใจตอนที่ผู้เป็นนายไล้ปลายจมูกเข้ากับลำคอของตนเอง ลมหายใจร้อนๆยามแตะผิวบริเวณลำคอทำให้ขนอ่อนของเจ้าแมวน้อยลุกไปทั้งร่าง
“เลือกได้สิครับเด็กดี…” ปากก็ตอบจมูกก็สูดดมส่วนฝ่ามือก็ลูบไล้ไปทั่ว
ผิวเนียนละเอียดไม่เสียแรงที่เขาคอยเฝ้าทะนุถนอมทาครีมบำรุงชั้นดี แผ่นอกขาวกระจ่างพร้อมเม็ดสีแดงชูชันล่อตาล่อใจไม่ห่างให้ริมฝีปากเข้าไปลิ้มลอง ชายหนุ่มค่อยๆก้มลงไปแตะมันด้วยปลายลิ้นแผ่วเบา
“อ๊ะ คะ…
คุณพยอนยะ… ยังเด็ก อือ… ม้า… หมุนฮะ อยาก…
อ๊ะ เล่นม้า… หมุน” แมวน้อยเอ่ยครางกระเส่าแทบไม่เป็นประโยคยามที่ส่วนหัวของของยอดอกตัวเองถูกผู้เป็นนายดูดดึงจนชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำ เสียงดูดดังกระทบผนังห้องก้องกังวานไปทั่ว
ฝ่ามือเล็กจำต้องเลื่อนไปขยำเส้นผมผู้เป็นนายอย่างหาที่ระบายความเสียว ชานยอลละเลงลิ้นรัวไปทั่วแผ่นอก ริมฝีปากหนาดูดดุนจนเกิดรอยขึ้นประปรายจนพอใจเขาเลยเลื่อนตัวไปช่วงชิงอากาศจากริมฝีปากน้อยๆนั่นแทน
แทบแยกไม่ออกว่าปากใครเป็นปากของใครยามที่ทั้งสองได้จุมพิตกัน ลิ้นแลกลิ้น
ลมหายใจแลกลมหายใจ
ประหนึ่งอวัยวะทั้งสองถูกสร้างมาคู่กันตั้งแต่แรก ขบเม้มแทรกสอดดูดดึงดุนดันกันไม่ห่าง
ไม่มีใครสนว่าน้ำลายจะไหลเปรอะเปื้อนแค่ไหน
เมื่อทั้งสองฝ่ายพอใจกับรสจูบตรงหน้าก็ไม่มีใครหรืออะไรสามารถเข้ามาห้ามได้
“แฮก… แฮกๆ” จนเมื่อเจ้าตัวเล็กเริ่มขาดอากาศชานยอลเลยเป็นฝ่ายเปิดประตูให้อีกฝ่ายได้กอบโกยอากาศเข้าไปเต็มปอด แผ่นอกบางกระเพื่อมอย่างเหนื่อยอ่อนและก็ต้องหวีดร้องอีกครั้งเมื่อผู้เป็นนายลูบฝ่ามือผ่านปากทางรักของตัวเอง
“คุณพยอน… ชยอลร้อนทำยังไงดีครับ…” แกล้งกระซิบแล้วขบเม้มที่กกหูให้ลูกแมวน้อยผวาเล่น
แต่คุณพยอนที่ได้ยินคำขอให้ช่วยของผู้เป็นนายกลับตั้งสติได้แล้วเอ่ยพูดทันทีตามประสาแมวน้อยผู้ใจดี
“งั้นให้คุณพยอนช่วยนะฮะ คุณพยอนถอดเก่งนะ”
ลุกขึ้นนั่งทับส้นแล้วแกะกระดุมชุดนอนให้อีกฝ่ายอย่างตั้งใจ
แมวน้อยถอดเสื้อผู้เป็นนายให้หลุดออกจากตัวจนเผยกล้ามเนื้อแข็งแรงที่ตนชอบซบ
“คุณพยอนชอบกอดเจ้านาย…” ว่าแล้วก็โอบกอดเอวแกร่งพร้อมฝังหน้าถูไถไปมาอย่างออดอ้อน
“กอดอย่างเดียวเหรอ…”
“ม่ายยยยย คุณพยอนชอบกอดเจ้านาย ชอบจุ๊บ
ชอบเล่นกับของเล่นด้วย!” แล้วกางเกงใส่นอนพร้อมกางเกงชั้นในก็ถูกถอดออกไปจนหมดเผยให้เห็นของเล่นชิ้นสำคัญที่ถูกเก็บซ่อนมานาน คุณพยอนตัวน้อยจ้องมองมันอย่างแปลกใจพลางเหลือบมองอวัยวะสำคัญของตนเองไปด้วย
“เป็นอะไรไปตัวเล็ก..”
“ทำไมของเล่นของเจ้านาย… เหมือนของที่คุณพยอนเลยฮะ… เมี้ยว~” เจ้าหนูจำไมถามออกไปด้วยความอยากรู้พลางเอานิ้วแตะๆลงไปที่ปลายส่วนยอดจนผู้เป็นเจ้าของครางออกมาเพราะความเสียว
“อืม… แสดงว่าคุณพยอนก็มีของเล่นเหมือนกันฉันสินะ…” ลูบหูเล็กๆของอีกฝ่ายแผ่วเบาพลางกดหัวทุยจ่อเข้ากับอวัยวสำคัญของตัวเอง
“เหรอฮะ คุณพยอนก็มีเหมือนกัน เมี้ยว! งั้นพรุ่งนี้คุณพยอนจะเอาไปอวดอินคุงนะฮะ”
“ไม่ได้!”
แทบจะตวาดทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น
ชานยอลก้มลงสบตากับแมวน้อยที่ส่งสายตาขอคำตอบว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมให้เจ้าตัวเอาของเล่นไปเล่นกับหมาดำข้างบ้าน
“ทำไมล่ะฮะเจ้านาย!”
“ไม่ได้ก็คือไม่ได้
หรือคุณพยอนไม่อยากเล่นกับของเล่นชิ้นนี้แล้ว หืม?”
หยิบยกเอาของเล่นชิ้นโปรดของเจ้าตัวเล็กขึ้นมาขู่และเหมือนว่าจะได้ผลเพราะใบหน้าเนียนรีบส่ายไปมาเชิงปฏิเสธทันที
“ไม่อาววววววววววว คุณพยอนไม่เอาไปเล่นก็ได้ฮะ ให้คุณพยอนเล่นกับของเล่นนะฮะเจ้านาย”
รีบตะปบของเล่นชิ้นโปรดเอาไว้เต็มอุ้งมือจนผู้เป็นเจ้าของถึงกับกัดปากซี้ดเพราะความเสียว ลิ้นสีแดงแลบเลียปลายยอดของของเล่นราวกับไอศกรีมเลิศรส ชานยอลยกยิ้มพอใจที่เจ้าตัวเล็กบอกแบบนั้น
ให้ตายเขาก็ไม่มีวันยกของเล่นของคุณพยอนให้ใครเด็ดขาด
“ดีมากครับเด็กดีงั้นอ้าขากว้างๆหน่อยเร็ว คุณพยอนอยากเล่นม้าหมุนไม่ใช่เหรอไง”
“เมี้ยว~ ฮะ คุณพยอนอ้าขากว้าง… กว้าง” พยักหน้ารับคำของร่างสูงแล้มล้มตัวนอนหงายพร้อมยกขาขึ้นแล้วแหกออกจนชานยอลเห็นช่องทางสีสวยชัดเจนเต็มสองตา ช่องทางที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ยังขมิบถี่เชิญชวนอยู่ตลอดเวลาแบบนั้น ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปที่เรียวขาขาวสัมผัสกับเนื้อนิ่มของขาอ่อนและก้มลงไปใกล้ก่อนจะแตะเรียวลิ้นลงที่ปากทาง
แต่ทว่า…
พลั่ก!
ตุ้บ!
เฮือก!
“โอ๊ย!”
เสียงครวญครางของเจ็บปวดดังขึ้น
มือหนาคลำหาสวิตซ์โคมไฟให้เปิดขึ้นแล้วจับบั้นท้ายที่กระแทกลงพื้นอย่างแรงด้วยความเจ็บปวดก่อนจะค่อยๆตั้งสติ
เขาถูกคุณพยอนถีบลงจากเตียงทันทีที่แตะลิ้นลงบนปากทางอ่อนนุ่มนั่น
เขาถูกคุณพยอนถีบ…
ถีบ…?
แต่ทำไมยังใส่กางเกงอยู่ล่ะ
เอ๊ะ…?
อย่าบอกนะว่า….
“เมี้ยว~ งืม แจ๊บๆ”
ชัดเลย!
.
.
.
ชิบหาย ผมฝันว่าผมจะโซเดมาคอมกับแมวครับพี่น้อง!!!!
จบ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น